Blue Riot Combo (B) Blues SR&BC Stekene (07-12-2018) reporter & photo credits: Marcel info club: SR&BC Stekene info band: Blue Riot Combo © Rootsville 2018

Stekene, man, dat was een tijd geleden dat ik daar nog was geweest. Tijd om daar verandering in te brengen, te meer dat ze daar Blue Riot Combo hadden uitgenodigd. Deze band stond al langer op mijn radar, maar het had nog nooit gepast om eens een optreden mee te pikken. Bij deze ging het dan toch eens lukken. Dit is wat ik noem een band naar mijn hart. Een old-school, no nonsense bluesband die ons terug brengt naar de grote meesters. Little Walter, Big Walter, Muddy Waters, Howlin' Wolf, Amos Milburn, Willie Dixon, Sonny Boy Williamson I and II, Jimmy Reed, T-Bone Walker en dit om er maar enkelen op te noemen.

De band bestaat uit oude bekende, zo hebben we aan de drums Serge ofte Hoboken Slim, Werner in de band gekend als W.B. aan de smoelschuiver, de youngster van de bende Bart ofte B.J. op gitaar en normaal gezien “Alainke” ofte Alain C. aan de upright bass, maar deze werd vandaag vervangen door King Norre. Blijkbaar een permanent gegeven wegens gezondheidsproblemen. Alain valt dan nog eens in als Norre niet kan. Bij deze wensen we Alain dan ook veel beterschap toe.

De band ontstond na het verdwijnen van The Zoomatics en nadat de muzikanten zichzelf naar andere instrumenten hadden omgeschoold. De mannen spelen heerlijke bluesgrooves, een blues uit de begin periode van het elektrisch tijdperk en dus geladen met muziek van uit de 'Chess' periode met onder meer werk van songwriters Willie Dixon en Jimmy Reed. Ik keek er dus ook enorm naar uit om te worden ondergedompeld in het verre, glorieuze verleden van de blues. En dat deden met mij ook de aanwezigen in de gezellige club.

Het is een raar zicht om Hoboken Slim plots achter en drumstel te zien zitten, maar eerlijk gezegd, de man kan er wat van. Een optreden in twee sets vol van lekkere old-school blues. Wat moet een mens meer hebben op een gure, regenachtige vrijdagavond? De avond werd in gang geschoten door ‘Need My Baby’ van Big Walter Horton, gevolgd door ‘Sit Down Baby’ van Otis Rush en om bij de “baby’s” te blijven, kregen we er nog ‘My Babe’ van Little Walter er boven op.

De bandleden zijn zeer goed op elkaar ingespeeld en zelfs bij King Norre is niet te horen dat de man er slechts één repetitie op zitten heeft. Voor mezelf was de ontdekking Werner, de man aan de Mississippi saxofoon. Wow! De man blaast de sterren van de hemel en levert de hele avond een ijzersterke prestatie af. De stem van Hoboken Slim, leent zich wonderwel voor dit soort blues, wat rauw en doorleefd en youngster B.J. staat als een huis met zijn gitaarwerk. Uitgemeten solo’ en nooit de hoofdrol opeisend. Toppie dacht ik zo. Voor de pauze nog wat meer Little Walter werk met ‘Just Your Fool’ en ‘Too Late’ om af te sluiten met ‘I Ain’t Got You’ van de grote Jimmy Reed.

Tijd voor de rustpauze om alles goed te kunnen verteren en we waren weer weg voor een reis met de Blue Riot Combo teletijdmachine… Het viertal ging op hetzelfde elan verder in de tweede set. Lots of fun tussen de muzikanten op het podium. Alles wordt niet zomaar afgehaspeld maar wordt gespeeld met plezier en passie voor de blues. Met ‘Blue Riot Hook’ vertrok de trein richting eindbestemming, gevolgd door ‘Two Headed Woman’ van de grote Willie Dixon. Vandaar ging het richting Howlin Wolf met ‘Howlin For My Baby’. Met ‘Hydromatic Woman’ van Joe Hill Louis, weet je meteen ook waar Lester Butler de mosterd heeft gehaald voor zijn “Automatic”.  Mochten in de lijst niet ontbreken waren Big Bill Broonzy met ‘Key To The Highway’, Muddy Waters met ‘Rollin and Tumblin’ waarbij Bart De Mulder even op het podium op mocht om met de band mee te spelen en ’40 Days And 40 Nights’, ‘Tiger Man’ van Joe Hill Louis om de avond af te sluiten met een schitterende versie van ‘So Long Baby Goodnight’ van Dave Alvin van The Blasters. Perfecte song om een perfect optreden af te sluiten.

Hieraan diende toch wel een bisnummer te worden gebreid en dat gebeurde dan ook, acapella, met vier bij elkaar en kijk, Hoboken Slim had zowaar een harmonica vast en ze serveerden ons een zeer fijne ‘One Of These Days’. Nice!

Weer een leuke avond beleefd, met fijne echte blues, zoals er de laatste tijd wat te weinig van wordt geprogrammeerd, ok het zijn standards en klassiekers, maar so what? Als het gespeeld wordt met hart en ziel, is dit de bakermat van de blues mannekes.

So keep supporting your local bluesbands folks!!!